De aanloop richting de Giro van Hessmann (22) en Gloag (21) verliep nogal verschillend. Waar de Duitser al vroeg op de hoogte was van zijn deelname, kreeg de Brit door overmacht pas op het allerlaatste moment een telefoontje. “In minder dan 24 uur moest ik paraat staan om te starten in mijn eerste grote ronde. Ik moest in de nachtelijke uren hals over kop richting Italië reizen. Het was nooit de planning om die ronde dit seizoen al te rijden”, vertelt Gloag. Door blessures én coronabesmettingen moesten Wilco Kelderman, Robert Gesink, Tobias Foss, Jos van Emden en Jan Tratnik de Giro noodgedwongen aan zich voorbij laten gaan.

Hessmann daarentegen werkte al langere tijd toe richting zijn hoofddoel van dit seizoen. “In november kwam ploegleider Grischa Niermann naar mij toe. Hij lachte en vertelde dat er iets zat aan te komen waar ik mezelf schrap voor moest zetten. Ik wist wel waar hij ongeveer op doelde”, geeft Hessmann toe. In december volgde vervolgens het verlossende woord voor de Duitser: hij mocht zich opmaken voor de Giro d’Italia van 2023.

Op de vraag of Gloag klaar was voor zijn vuurdoop, is hij stellig. “Ik kan moeilijk zeggen dat ik de perfecte aanloop heb gekend. Het was verstand op nul en gaan. Dat vond ik ook helemaal niet erg. Ik heb er geen moment over hoeven nadenken, heb mijn spullen bijeen gepakt en ben richting Italië vertrokken om me aan te sluiten bij mijn ploegmaten.”

Beide renners wisten op voorhand niet wat hen exact te wachten stond. “De essentie van wielrennen is in iedere koers hetzelfde. Een grote ronde is echter niet te vergelijken met kleinere etappekoersen. Alles om de koers heen is meer dan tien keer groter dan normaal. Op het moment dat ik op het startschavot stond bij de openingstijdrit, kreeg ik kippenvel en besefte ik dat ik in een grote ronde ging starten”, herinnert Gloag zich nog goed.

Voor Hessmann kwam dat besef een dag later. “Bij de eerste rit in lijn merkte ik dat er zoveel om de koers heen gebeurde. In niets was het te vergelijken met een doorsnee wedstrijd. Ik dacht bij mezelf: er staat iets te gebeuren de komende drie weken.”

Wie denkt dat beide renners enkel naar Italië afzakten om ervaring op te doen, slaat de plank mis. “Mijn job was om samen met Edoardo Affini flink wat kopwerk op me te nemen op het vlakke en op de kleine klimmetjes. De juiste positionering, de mannen uit de wind houden. Dat soort dingen”, licht Hessmann de taak die hem vooraf werd toebedeeld toe. Gloag voegt daar zijn persoonlijke verwachtingen aan toe: “Mijn doel was om enkele dagen uit te zoeken waarop ik, ondanks mijn verre van ideale voorbereiding, kon pieken. Op de overige dagen wilde ik er absoluut niet met de pet naar gooien.”

Diep in week drie, vooraf aangeduid als de zwaarste, deden beide mannen hun duit in het zakje. “Het was ook voor mezelf een surrealistisch beeld. Ik reed op kop van een peloton waarin enkel nog wereldtoppers en mannen van om en nabij de zestig kilo in rondreden”, denkt Hessmann met glunderende ogen terug aan enkele loodzware bergetappes. “Dat was echt prachtig om te ervaren. Het gaf zo’n adrenalinekick.”

Mocht de voorbije Ronde van Italië ooit te zien zijn op het witte doek, dan is de tijdrit op de voorlaatste dag ideaal geschikt als cliffhanger. “Die dag geeft me nog steeds kippenvel”, denkt Gloag met weemoed terug. “Het was zo extreem bijzonder. De haag van Sloveense wielerfans gaf me zoveel extra kracht. Ik heb er iedere meter van genoten. De klim was extreem zwaar maar ik heb door de enthousiaste supporters langs de kant geen centje pijn ervaren. En vervolgens de ongekende climax met Primoz. Het was zonder enige twijfel de mooiste dag uit mijn wielercarrière tot nu toe. Prachtig.”

Ook voor Hessmann spant die dag de kroon. “Wanneer een regisseur dit script zou aandragen voor een film, wordt het vermoedelijk afgewezen omdat het niet geloofwaardig is. Alles kwam op deze dag samen. Mijn vriendin waarschuwde me diezelfde ochtend nog dat het zomaar eens zou kunnen dat het niet de kant van Primoz op ging vallen. Ik weigerde dat te geloven. Het triggerde me, ik was zo nerveus. Ik had er alle vertrouwen in dat Primoz het ging afmaken. Het moest gewoon zo zijn. Alles kwam samen op die ene magische dag op Monte Lussari.”

Gloag en Hessmann kijken beiden al uit naar een eventueel volgende grote ronde. “In zo’n sterk team als Jumbo-Visma is het verre van zeker dat je onderdeel bent van een ploeg die aan een grote ronde begint. De ervaringen die ik heb opgedaan in de Giro motiveren me echter om nóg harder te werken om dit in de toekomst nogmaals mee te kunnen en mogen maken”, is Gloag gemotiveerd.

Hessmann: “Het klinkt misschien gek, maar ik vond het jammer dat de Giro erop zat. Ik had eigenlijk direct het gevoel dat ik nogmaals een grote ronde wilde rijden. Ik vind het jammer dat ik bijvoorbeeld niet deelneem aan de Vuelta a España van dit jaar. Ook al is het rijden van twee gronde rondes in één seizoen in dit stadium van mijn carrière helemaal niet realistisch.”

Beide renners hebben niet enkel genoten van de opgedane ervaringen en van de eindwinst van de kopman, maar ook van het rijden mét elkaar. “Tom is een ontzettend leuke gast en een groot talent. Hij heeft gevoel voor humor en is erg aanwezig. Als hij vermoeid is, hoor je hem echter minder. Zo heeft hij op hoogtestage in zeven dagen tijd maar net één uur gepraat”, lacht Hessmann. “De afgelopen Giro was hij een echte sfeermaker.”

“Michel is typisch zo’n renner die je liever in je team hebt dan tegen je”, bedeelt Gloag zijn teamgenoot een compliment toe. “Hij is in staat de koers zó hard te maken. Daarnaast heeft hij een geweldige persoonlijkheid. Ik ben ervan overtuigd dat hij de komende jaren nog veel stappen gaat zetten. Hopelijk rijden we in de komende jaren nogmaals een grote ronde samen.”